Dit blog, dit wonderbaarlijkespiegels-domein is lang mijn thuis geweest. Ik heb er gelachen, gehuild, gewerkt, ontdekt en gedeeld. Niet altijd wetend voor wie ik precies schreef, maar altijd met de intentie om mijn liefde voor de handpop te delen, om je deelgenoot te maken van kanten van de pop die zelden belicht worden, mogelijkheden van de pop die velen niet zien.

Ik heb af willen rekenen met het standaardbeeld van de handpop. De pop hoeft niet moralistisch te zijn, hoeft niet dom te zijn of juist heel slim, hoeft niet dezelfde kleur te hebben als het kind voor hem, hoeft niet dezelfde problemen te hebben als het kind of het kind te spiegelen. Als er een ding is wat ik heb geleerd in de 20 jaar dat ik nu in het ‘handpop-veld’ zit, dan is het dat beelden in je hoofd je vooral beperken, een pop kan alles zijn wat je kunt bedenken. Hij levert alleen niet in alle gevallen iets op, is niet in alle gevallen een meerwaarde te noemen.

Er is een hoop gebeurd sinds ik toegang kreeg tot de wonderbaarlijke wereld van de handpop, ik heb een hoop bijgeleerd van alle casussen die ik heb bekeken, van alle situaties die ik ben aangegaan, thema’s en onderwerpen die ik heb uitgewerkt en van alle mensen die ik op mijn pad ben tegengekomen. Het is een mooi pad, een rijk pad ook.

En een pad wat niet stopt.

Mijn reis met de pop stopt niet en is een nieuwe fase in gegaan om meer mensen te kunnen bereiken. Het opbouwen van relaties met kinderen, nieuwsgierig zijn naar de ander en de wereld om ons heen, het op een speelse en laagdrempelige manier contact maken en veiligheid bieden zijn altijd de pijlers van mijn pedagogisch handelen geweest.

Mijn werk met de pop is gebaseerd op die pijlers. De wereld zit vol volwassenen en kinderen die zich niet of moeilijk kunnen uiten, die zich geleefd voelen door verwachtingen, die geen nee durven te zeggen en geen ruimte voor zichzelf vragen. Velen van ons hebben als kind dingen geleerd die ons als volwassene beperken, die ons niet helpen om echt te zijn wie kunnen zijn en die we niet zelden overdragen op volgende generaties. Vooral omdat we aannemen dat het zo hoort, niet afgekeurd willen worden of omdat we geen andere manier kennen nog.

Ik ben altijd een springer geweest, ik doe dingen die velen willen, maar slechts weinigen durven. Ik doe het niet omdat ik zo stoer ben, maar omdat ik wil weten wie ik ben onder al die lagen van aangeleerd gedrag, onder al die beperkende overtuigingen. Ik wil weten wat er van me overblijft als ik alles waar ik zeker van dacht te zijn, kwijtraak. Een groot deel van mijn leven ben ik op zoek geweest naar ‘rust en ruimte’ naar het gevoel dat ik vrij ben te zijn wie ik ben, te denken wat ik denk en te doen waarvoor ik hier op deze aarde ben.

Ik ben hier om te helpen, om anderen te leren kijken naar kinderen zoals ik dat doe. Te spelen met situaties en uitkomsten zonder oordeel, vanuit nieuwsgierigheid, openheid en acceptatie. Ik ben hier om je kennis te laten maken met een wonderbaarlijke wereld waarin alles mogelijk is en er doorlopend nieuwe vriendschappen ontstaan.

Verandering begint bij jezelf weet ik nu. Als ik meer rust en ruimte wil voelen, dan moet ik alles wat me daarbij in de weg staat op zien te lossen, zelfs als het oncomfortabel en ongemakkelijk is, zelfs als het me tijd kost, zelfs als ik er andere dingen voor moet laten. Dat heet groei. Als we ons door dat, soms slagveld, van ongemakkelijkheden heen worstelen, onszelf geluiden horen maken waarvan we niet wisten dat we die in ons hadden, in de spiegel een glimp opvangen van andere versies van onszelf en een beetje gebutst over die eindstreep heen komen, dan hebben we iets gedaan waar we trots op mogen zijn en onszelf met recht een goed voorbeeld voor kinderen mogen noemen.

Groei gaat niet zonder kleerscheuren, dat is geen eitje, dat is vooral voor de die-hards die zich ergens vast in durven te bijten, die iets willen kunnen, zichzelf aangaan en daar pas mee stoppen als dat doel bereikt is. Verandering is jezelf overwinnen, keer op keer. Ik weet inmiddels hoe dat moet en pas het toe in mijn werk met kinderen. Wil je dat graag blijven volgen? Dan is dit het adres waar je me vinden kunt: https://www.helenmeurs.com

Ik post bijna dagelijks op Facebook: https://www.facebook.com/helen.meurs

Vanaf nu worden alle nieuwe video’s geplaatst op: https://www.youtube.com/@helenmeurs

Deze website blijft voorlopig nog wel staan hier, er komt alleen niks meer bij en alle links worden aangepast naar helenmeurs.com. In het Engels vaar ik een andere koers en maak ik andere keuzes. Opnieuw beginnen is, in dit geval, een weg naar rust en ruimte.

Dank je wel voor je tijd en aandacht.

Toen ik met een pop begon te werken, dacht ik te maken te hebben met een vaardigheid, een technische vaardigheid, die ik onder de knie moest krijgen. Onder de knie wilde krijgen ook omdat ik hoopte dat het kind wat ik voor ogen had, me dan binnen zou laten in zijn wereld.

Gaandeweg ontdekte ik dat werken met een pop als een tool veel meer is dan een technische vaardigheid. Het is een avontuur, een prachtig avontuur.

Een ding (soms is het alleen maar een zakdoek met wat knopen er in) begint te bewegen en grijpt de aandacht van een kind. Dan ontstaat er iets, contact. Soms is dat contact een directe vraag, maar het kan ook verbazing op het gezicht van het kind zijn, het kan terugdeinzen zijn, een uitroep van vreugde, een klap op de kop van het ding of helemaal niets.

Elk kind reageert anders en het blijkt ook moeilijk te voorspellen te zijn hoe een kind zal reageren. Kinderen waar je van verwacht dat die uitzinnig zullen zijn, zijn dat niet als ze een pop zien. Kinderen die nooit iets zeggen, beginnen tegen een pop te praten, kinderen die altijd haantje de voorste zijn, houden ineens afstand.

Ik heb me vaak verbaasd over de onvoorspelbaarheid van de reacties van kinderen, me gerealiseerd hoeveel ik nog niet weet van het kind, hoeveel aannames ik eigenlijk doe als ik zeg ‘dit kind is……’

Het is de onvoorspelbaarheid van de reacties op de pop die de pop voor mij altijd interessant en dus een hulpmiddel heeft gemaakt. Als ik gedrag niet kan voorspellen, dan moet ik dus leren anticiperen op wat er gebeurt. Als ik niet begrijp waarom een kind doet wat het doet, dan moet ik dus vragen stellen, proberen het kind te begrijpen.

Mijn werk met de pop is voortgekomen uit een zaadje wat het boek The Drama of the gifted Child van Alice Miller ooit bij me heeft geplant: de waarde van een zgn. enlightned witness. Vanaf het moment dat ik een pop oppakte wist ik dat mijn doel was om op een andere manier contact met kinderen te maken.

En ja, natuurlijk ging dat niet direct goed. Ik heb me ook moeten verweren tegen overenthousiaste kinderen die mijn pop wilden ‘voelen’, in de neus knepen, aan haren trokken, vingers in zijn mond staken, ruzie met hun beste vriendje maakten om de aandacht van de pop. Ik ben ooit bestormd door een groep kleuters omdat ik de impact van de pop een beetje verkeerd had ingeschat en met stoel en al omver gelopen werd, met schrammen, bloedneuzen en blauwe plekken tot gevolg (van mij EN de kinderen)

Ik heb veel verkeerd ingeschat of aangenomen maar heb altijd de bereidheid gehad om te leren. Ik zag iets gebeuren en wilde dat begrijpen. Begrijpen wat die pop precies bij kinderen losmaakte, ontdekken of mijn vraagstelling daar invloed op had, of het uitmaakte welk onderwerp ik aankaartte, of ik de pop bij nog meer zou kunnen betrekken.

Werken met een pop is een onderdeel van mijn zijn geworden. Ik heb meer van de pop geleerd dan ik ooit had durven hopen.

Ik dacht te maken te hebben met een technische vaardigheid, maar kreeg vooral lessen in kijken en luisteren naar kinderen door mijn pop. Door mijn pop ontdekte ik hoeveel ik dacht te begrijpen van een kind en hoeveel ik werkelijk begreep. Mijn pop maakte me vaak duidelijk dat ik domweg aannam zonder enige vorm van fact checking, dat ik sommige lessen vooral zelf leuk vond en mijn eigen doelen regelmatig belangrijker vond dan de haalbaarheid ervan voor een kind.

Het is de meest verrijkende vaardigheid die ik in mijn leven heb geleerd. Ik kan me niet meer voorstellen om zonder een pop te zijn, om ergens te komen en me af te vragen wat JaNee als eerste op zou vallen, of Ulf. De stemmen van mijn poppen zijn stemmen die uit mezelf komen, uit mijn innerlijk kind. Het kind in mij WEET wat het doen moet om in verbinding te komen met andere kinderen,  het kind in mezelf is mijn beste opleider gebleken als het gaat om het werken met een pop.

Door te gaan werken met een pop, vond ik dat stuk in mezelf weer terug en kon ik er mee gaan samenwerken. Doordat ik ermee ging samenwerken, begon ik de kinderen om me heen beter te begrijpen en kon ik ze bieden wat ze van me nodig hadden. Contact, echtheid, vertrouwen en een veilige aanwezigheid waarbinnen ze kunnen groeien.

Ik ben een veel betere opvoeder geworden dankzij de poppen waarmee ik gewerkt heb. Daarvoor had ik geen specifieke pop nodig, niet veel techniek, maar vooral de bereidheid om me open te stellen voor dat wat ik door de pop kon leren over de behoeften en belevingswereld van kinderen.

Dat wat ik weet en kan, kun jij ook leren. Veel sneller dan ik het ooit heb gekund, want jij hebt mij en ik heb het allemaal al talloze keren gedaan, uitgeprobeerd en onderzocht. Mijn Final Dutch Offer is nog tot 1 februari beschikbaar voor jou als je graag in het Nederlands wilt werken. Final betekent, de laatste, hierna houdt het in het Nederlands op. Definitief.

Wil je meer weten? Stuur me een berichtje, ook als je niet Nederland bent en graag van me wilt leren in het Engels. Ik heb goed nieuws voor je.

tot een volgend blog

Liefs,