De sluiting van de scholen gaat de vierde week in en de afgelopen weken heb ik me vaak afgevraagd wat dit voor kinderen betekent. Hoe is het om thuis te zijn, elke dag en geconfronteerd te worden met een dreiging die je niet ziet maar die er kennelijk wel is? Zo’n eerste week zal nog best leuk geweest zijn, zal nog een zeker vakantiegevoel opgeleverd hebben misschien, maar dat is inmiddels al wel weg.
Vandaag was ik filmpjes aan het opnemen met JaNee. De laatste filmpjes voor de challenge waarin we leerkrachten en pedagogisch medewerkers willen inspireren en uit willen dagen om juist nu een (of hun) handpop in te zetten. Als de wereld op zijn kop lijkt te staan en je er helemaal niks meer van snapt dan is het fijn om een vriendje te hebben. Iemand die denkt zoals je zelf ook denkt.
Toen we klaar waren met de filmpjes zei JaNee ineens: “Helen ik wil nóg een filmpje maken, een filmpje voor mijn vriendjes want ik mis ze.” Ik vond het een goed plan, alleen al omdat ik zeker weet dat JaNee haar vriendjes haar ook missen. Ze missen haar en de mogelijkheid om ongegeneerd en ongecensureerd hun verhaal te vertellen. Dat kan bij een vriendje, die doen er niet moeilijk over als je een beetje overdrijft, onredelijk bent of je dag even niet hebt. Vriendjes lijken op jou en snappen dat.
JaNee nam haar filmpje op en vertelde daarin dingen die ik niet wist. Ze vertelt mij dus niet alles, of in ieder geval niet hetzelfde als ze haar vriendjes vertelt. Ik had wel door dat ze baalt, maar dat ze ook van mij baalt wist ik niet. Nou, kijk zelf maar, dit is het filmpje voor haar vriendjes.
–
Volgens mij heeft het haar geholpen, ze was de rest van de dag echt vrolijker. Ik denk dat ik haar vaker een boodschap laat opnemen voor haar vriendjes, wat denk jij?
Comments are closed.