Vorige maand was ik op Bonaire. Dat was niet mijn eerste bezoek aan deze, misschien wel de meest zonnige, bijzondere gemeente van Nederland en waarschijnlijk ook niet mijn laatste. “Once a visitor, always a friend” lees je overal op het eiland en voor mij gaat dat absoluut op. Ik ben de eerste keer verliefd geworden op het eiland en ga er steeds weer naar terug.
Ik ben nooit een doorsnee toerist geweest. Ik ben nieuwsgierig, wil het liefst achter de schermen kijken hoe alles werkt, met mensen praten en ‘vossen’ (zonder vooropgesteld plan op pad gaan en maar zien waar je uit komt). Het eiland had ik inmiddels wel verkend, er waren behoorlijk wat scholen had ik gezien en nog meer kinderdagverblijven en crèches. Werd daar met een handpop gewerkt? vroeg ik me af. Stonden leerkrachten, professionals maar ook zeker de kinderen, open voor een pop? Ik wilde dat ervaren merkte ik, ontdekken of ik iets zou kunnen doen met mijn geliefde medium op het eiland. Ik wilde ontdekken in hoeverre de taal een probleem zou worden want hoewel er op Bonaire Nederlands gesproken wordt, is de voertaal Papiamentu en zou communiceren met jonge kinderen best lastig kunnen worden. Zou het enthousiasme voor de pop die taalbarrière kunnen overwinnen, zou de pop in staat zijn om aandacht vast te houden ondanks dat ze de taal van de kinderen niet spreekt? Ik dacht het antwoord op die vraag te weten maar om er zeker van te zijn wilde ik het toch graag testen in de praktijk.
Ik stelde me voor in een online groep op Bonaire, legde mijn onderzoeksvraag voor en vroeg bij wie ik welkom was om antwoorden te vinden op mijn vraag. Er kwamen veel reacties op mijn oproep waaronder een aantal heel bruikbare en dus ging er een koffer met poppen mee het vliegtuig in, JaNee was daar natuurlijk bij. Het klinkt stoerder dan ik was; ik was nieuwsgierig naar wat ik zou gaan ontdekken maar het was ook wel ver buiten mijn comfortzone om ergens binnen te stappen zonder te weten wat me daar precies te wachten stond maar wel direct in te zetten op een activiteit met kinderen. Dat is best een groot risico want dat vraagt een pop die gelijk het woord neemt en dat laatste is iets wat ik mijn deelnemers tijdens workshops altijd afraad. Je kunt tijdens een eerste kennismaking niet inschatten hoe kinderen gaan reageren en loopt altijd het risico dat de boel uit de hand loopt. Dat het om een eenmalige activiteit ging was dan wel weer een voordeel; zelfs als het uit de hand zou lopen zou er geen man overboord zijn, de pop kwam even op bezoek en zou niet de rol van hulpmiddel in gaan nemen. Maar goed, ik kon er weinig aan voorbereiden en moest het maar gaan ontdekken.
De eerste locatie die ik samen met JaNee bezocht was de kleinste basisschool van Bonaire ‘het Koraal’. De school is dit schooljaar gestart en richt zich op kinderen met een speciale onderwijsbehoefte, kinderen die binnen het reguliere onderwijs hun talenten niet of onvoldoende kunnen ontwikkelen. Het was fijn om hier te starten met ons avontuur want op het Koraal spraken alle kinderen Nederlands, dat maakte het voor ons een stuk makkelijker. Direct bij binnenkomst kwamen de eerste vragen al op me af, ik was in ieder geval welkom 🙂 JaNee maakte daarna kennis met de kinderen en was daarin haar eigen, nieuwsgierige, zelf. Alle kinderen waren betrokken maar niet iedereen kwam tot taal. Ik zie dat vaker gebeuren en dan kan het helpen om een kind zelf een pop te geven waarmee hij of zij kan antwoorden. In dit geval kon dat want het was een klein groepje kinderen, er waren 3 volwassen begeleiders beschikbaar én ze begrepen wat JaNee van ze vroeg dus ik kon proberen of het lukte ze meer van zichzelf te laten zien.
Het blijft wonderlijk om te zien hoe een kind kan veranderen met een pop in zijn of haar hand; kinderen die niet tot weinig praten kunnen zichzelf ineens laten horen; kinderen kunnen via een pop uiting geven aan hun emoties of gedachten; kinderen kunnen via een pop kanten van zichzelf laten zien die je niet had verwacht of die worden weggedrukt; kinderen kunnen via een pop ook duidelijk maken dat je hen niet kunt bereiken via een pop en daarvoor echt andere middelen in moet zetten. In dit kleine groepje gebeurde het allemaal en in nog geen uur tijd. Hiernaast zie je de foto die aan het eind genomen is, een handfie met alle poppen en JaNee.
Hiermee sloten we mijn eerste bijzondere ontmoeting op Bonaire af. Er volgen er nog meer…..
Tot het volgende blog 🙂
Helen
2 Comments
Wat ingelooflijk leuk en mooi om te lezen. Als je naar een groep kinderen gaat, neem je dan altijd handpoppen mee in de vorm van dieren?
Dank je wel Sietske 🙂 Nee, eigenlijk neem ik vooral JaNee mee en laat ik dierpoppen thuis maar in dit geval had ik gekozen voor sokpoppen en monstertjes. Dat had vooral te maken met de beschikbare ruimte in mijn koffer en nieuwsgierigheid naar wat m.n. de monstertjes los zouden maken wanneer ze door een kinderhand bespeeld zouden worden.
In principe kies ik er niet voor om kinderen direct zelf met een pop te laten werken omdat daar toch wel een zekere opbouw en dus meerdere ontmoetingen voor nodig zijn. Op Bonaire lag de nadruk tijdens dit bezoek vooral op verkennen en contact maken, ik zou elke plek maar 1 keer bezoeken en heb terplekke ingeschat wat wel en niet haalbaar was. Bij het Koraal waren 3 enthousiaste volwassenen aanwezig die wel mee wilden spelen dus dat maakte de kans dat het niet in de hand te houden zou zijn veel kleiner.