Ik heb niet altijd met JaNee gespeeld. JaNee kwam in 2006 in mijn leven en is sindsdien de pop waar ik mee werk. JaNee is de eerste pop geweest die ik in productie liet nemen, maar ze was zeker niet de eerste pop die ik gemaakt heb. Door de ervaringen die ik met andere poppen had opgedaan wist ik wat ik miste in de poppen die toentertijd voorhanden waren en wat ik precies zocht. JaNee heeft verschillende voorgangers gehad en de meeste daarvan die maakte ik zelf. Doki was de eerste en Doki was een clowntje, ik beschrijf zijn eerste activiteit in het blog “aannames“.
Door Doki raakte ik gefascineerd door wat een handpop kan betekenen voor een kind en begon mijn ontdekkingstocht naar hoe ik de kracht van de pop zou kunnen gaan gebruiken om kinderen verder te helpen in hun ontwikkeling. Toen ik startte met een handpop in de klas was de handpop als op zichzelf staand wezentje nog helemaal geen bekend gegeven in de klas. De handpop zat nog vast aan de poppenkast en aan poppenkastverhalen, maar dat is nooit echt mijn tak van sport geweest. Ik wilde liever met de pop buiten de kast werken en begon daarmee te experimenteren.
Interesse voor mijn experiment
Ik had met dit experiment de interesse en steun van mijn mentor Peter van Hasselt, dramadocent op de Pabo in Nijmegen en schrijver van doen alsof, die zichzelf direct als begeleider aanbood toen ik aangaf in al mijn afstudeeronderwerpen handpoppen te willen betrekken. Peter was niet de enige, ik heb mijn laatste jaar aan de opleiding als een warm bad ervaren waarin ik werd uitgedaagd om mijn ideeën op papier te zetten, out of the box te denken en vooral mijn intuïtie te blijven volgen. Ik had geen doorsnee afstudeerjaar en schreef ook geen doorsnee scriptie, maar dat kwam, volgens mijn mentoren, omdat ik ook geen doorsnee student was.
Na mijn afstuderen begon ik met invalwerk en kwam, na verloop van tijd, op een school in Duiven bij de kleuters terecht. Eindelijk had ik mijn eigen kleuterklas en kon ik alles wat ik tijdens mijn afstuderen bedacht had uit gaan proberen. Peter volgde mijn ontwikkelingen en activiteiten nog steeds op de voet en vroeg me of ik interesse had om een artikel te schrijven over mijn activiteiten met de handpop in de klas. Peter kende iemand bij “mensenkinderen” het vakblad voor het Jenaplanonderwijs en had over me verteld. Het leidde tot een artikel in twee delen.
Sinds dit artikel heb ik niet stil gezeten, heb ik nieuwe inzichten opgedaan, ben ik blijven ontwikkelen en blijven experimenteren. Nog steeds ben ik daarmee niet klaar en dat maakt me ook blij want het betekent dat er nog steeds ruimte zit in dat wat ik nu met de pop doe en wat er, volgens mij, nog meer mogelijk is. Mijn werkwijze nu is anders dan mijn werkwijze ten tijde van dit artikel maar de basis vanwaaruit ik met de pop werk is nog steeds dezelfde: de pop is een vriendje met een eigen persoonlijkheid en een grote nieuwsgierigheid.
Ga hier naar mijn allereerste publicatie in een vakblad voor onderwijs
Tot zover dit blog. In mijn volgende blog wil ik het hebben over Xavier, de eerste directeur die me een vaste baan aanbood en het mogelijk maakte om met mijn poppen te blijven werken binnen de klas.
Wil je het volgende blog automatisch ontvangen? Schrijf je dan in voor mijn nieuwsbrief
[activecampaign]
