Een nieuwe werkelijkheid

Vandaag was ik op internet op zoek naar artikelen over het aanleren van nieuwe gewoonten. Ik merk in de praktijk steeds dat het werken met een handpop valt of staat met twee factoren: het lef om het te doen én de wil om het vol te houden. Wat dat betreft is het te vergelijken met afvallen, stoppen met roken of naar de sportschool gaan. Een nieuwe (of gezondere) gewoonte aanleren vraagt je om uit je comfortzone te komen en het anders te doen dan je deed. Doe je dat niet dan blijft alles zoals het was en daar begon de schoen nou net een beetje te wringen.

Want je ziet ook voor je hoe het kan zijn, wat je kan doen en wie je kunt zijn als het je lukt om jezelf te overwinnen. Je weet dat je jezelf een schop onder je kont moet geven, jezelf in beweging moet gaan zetten om die wens of droom werkelijkheid te laten worden. Ik weet het….je weet het maar ja…. het is zo makkelijk gezegd hè…. ja, en wie garandeert je dat het lukt? Niemand toch?

Zijn er garanties in dit leven?

Terwijl ik dit schrijf worden de coronamaatregelen iets versoepeld. Volgende week gaan de scholen en de kinderopvang weer open en gaan we ontdekken wat dat doet met het aantal coronabesmettingen. Gaat het goed en kunnen we binnenkort weer naar de kapper of op een terrasje zitten of ontstaat er een nieuwe golf van besmettingen? Niemand kan het zeggen. Hoewel velen van ons willen dat alles weer normaal wordt, kan niemand ons nog vertellen hoe het ‘nieuwe normaal’ er uit gaat zien.

Is er, voor deze crisis, een moment in jouw leven geweest waarop je er rekening mee hebt gehouden dat je wekenlang thuis zou moeten blijven, omdat er een pandemie over de wereld raast? Een moment waarop je serieus hebt nagedacht over een anderhalve-meter-maatschappij? Ik niet, ik ben hooguit met dit scenario geconfronteerd in een film, maar die film liep dan af en was niet mijn werkelijkheid. Tot nu. En wie garandeert ons dat alles weer wordt zoals het was?

Is je glas half vol of half leeg?

Ik merk dat ik deze crisis als een soort spiegel ervaar. Een spiegel waarin ik mezelf zie worstelen met een nieuwe werkelijkheid. Met patronen en overtuigingen die maken dat ik mezelf kan plooien in deze nieuwe situatie of niet. Met gevoelens en emoties die daarmee gepaard gaan en keuzes die ik moet maken om hier zo goed mogelijk doorheen te komen. Wat ik ook zie in die spiegel is dat een aantal gedachten die ik jarenlang heb gehad niet kloppen met de realiteit. Zo kom ik er achter dat ik veel flexibeler ben dan ik had gedacht, dat ik in tijden van nood toch vooral in oplossingen en mogelijkheden blijk te denken, dat een beetje afhankelijk zijn best fijn is en dat als mijn haar niet goed zit, mijn ogen nog steeds stralen.

Het helpt me om te denken in mogelijkheden, in ‘wat kan wel’ in plaats van ‘wat kan niet’, me steeds weer voor ogen te houden waar ik precies naar onderweg ben, waarom ik doe wat ik doe. Zolang ik mogelijkheden zie en stappen durf te zetten is mijn glas half vol. Meer is er niet nodig.

Waar ben jij naar onderweg?

Het mooie van elke, en ook deze crisis, is dat het weer duidelijk wordt wat echt belangrijk voor je is, wat je echt graag wilt en echt graag doet. Voor mij is mijn 12 vakkenkast een symbool van deze crisis geworden; alles wat ik nodig heb om te werken en te groeien blijkt er in te passen als ik bewuste keuzes maak. Ik heb helemaal geen mooi kantoor nodig om waardevolle webinars te geven, een pc met een goede webcam en internetverbinding is genoeg. Net zoals er met een pop geen technisch hoogstandje nodig is om de aandacht van kinderen te krijgen en hen te laten vertellen.

Walt Disney zei: ‘if you can dream it, you can do it.’ Wayne Dyer schreef: ‘if you change the way you look at things, the things you look at change.’ Ik weet inmiddels dat het een waarheid is. Alles begint bij je mindset, als je je gedachten kunt veranderen dan verandert je realiteit. Zolang je blijft denken dat er veel techniek en talent voor nodig is om kinderen via een pop te boeien en te laten groeien, leg je de lat voor jezelf heel erg hoog en moet je een flinke berg gaan bedwingen. Maar wanneer je begint met het einde voor ogen, met een concreet beeld van een levendige pop die dat stille kind spontaan aan het praten krijgt, dan heb je een beeld waar je naartoe kunt gaan werken, stapje voor stapje.

Ik krijg vaak terug dat ik makkelijk praten heb, dat alles mij zo makkelijk af lijkt te gaan en altijd zo precies weet wat ik zeggen moet. Ik kan daar alleen maar op zeggen: niets is wat het lijkt. Ik moet mezelf, denk ik, net zo vaak overwinnen als jij, kan als een berg op zien tegen een workshop, stap soms misselijk van de zenuwen een podium op en doe soms dagen over een schrijven van een artikel. Over de zinnen die er nu zo moeiteloos uitkomen bij JaNee heb ik jarenlang nagedacht. Het gaat ook bij mij niet vanzelf maar ik weet inmiddels wel dat als ik iets ècht wil, ik mezelf in beweging moet zetten, dat alles begint met de eerste stap.

En ja, soms ga ik op mijn bek, word ik uitgelachen of niet serieus genomen. Maar ja, so be it, dat wat de een idioot noemt kan de ander als inspirerend ervaren, dus het is maar net hoe je het bekijkt. Hoe ouder ik word, hoe makkelijker ik het oordeel van een ander naast me neer kan leggen en mijn eigen hart durf te volgen. Ik wil een verschil maken en voor kinderen een voorbeeld zijn waar ze later met plezier aan terug denken, de juf die iets in ze in beweging heeft gezet. De juf die ze heeft gestimuleerd om zelf te denken, ze heeft gevraagd wat ze echt graag willen en heeft geleerd dat je ergens komt door stapjes te zetten, hoe klein ook.

Dat zijn de lessen die ik kinderen wil leren, JaNee is daarbij mijn assistent, zij maakt mijn boodschap leuker, speelser, vrolijker, laagdrempeliger én maakt dat hij blijft hangen.

Er zijn geen garanties in dit leven maar als je blijft doen wat je altijd al deed, dan krijg je wat je altijd al kreeg. Wil je dat?