Hoe creëer je spontane interactie d.m.v. je handpop?
Je kent het vast; je bent als een blok gevallen voor een handpop, zag daar een heleboel mogelijkheden in, hoorde de kinderen al enthousiast reageren, wist zeker dat je er hele mooie dingen mee zou kunnen doen en kocht de pop vanuit de overtuiging dat je daar echt mee wilde gaan werken. Die overtuiging is er nog steeds, je vindt het nog steeds een ding met mogelijkheden en je wilt nog steeds met de pop aan de slag maar ervaart ook een drempel. Ik werk al jaren met handpoppen en kan je vertellen dat er maar weinig mensen zijn die in het begin geen drempel hebben ervaren, dat is echt helemaal niet gek. De vraag is alleen: hoe kom je over die drempel heen?
Ik wil je een aantal tips geven waarmee je op een hele eenvoudige manier tot interactie via je handpop kunt komen. Deze tips kun je gebruiken als je nog moet starten met je pop maar ook als je al met een pop werkt maar niet helemaal zoals je dat zou willen, wanneer die best wat vaker tevoorschijn zou mogen komen bijvoorbeeld.
Grijp de spontane momenten aan
Het zijn de kleine dingen die het doen, de dag zit vol met waarneembare momenten die je als ingang kunt gebruiken:
- een kind wat er moe uitziet
- een kind wat verdrietig is
- een gehaaste moeder die vergeet afscheid te nemen
- een nieuwkomer die alles nog heel erg eng vindt
- een kind wat nieuwe kleren heeft of naar de kapper is geweest
- een ruzie op de speelplaats
- een kind wat jarig is
- een kind wat net een broertje of zusje heeft gekregen
- een kind wat ziek is geweest en er weer is
- een kind wat iets heel opmerkelijks heeft gedaan
- een kind wat een grens heeft verlegd
- een kind wat voor het eerst zelf…(vul maar in)
- etc.
Spring daar op in met je pop, een opmerkzame pop spreekt uit dat een kind gezien is en impliceert dat er een band is tussen het kind en de pop, dat het de pop iets doet hoe het met het kind gaat en dat is altijd positief. Laat je pop dus opmerkzaam zijn, uitspreken en vragen stellen over wat hij ziet.
Wanneer de kinderen in mijn klas ’s ochtends binnen kwamen was mijn pop er nooit bij, die kwam pas als de kinderen in de kring zaten en het eerste wat hij in de kring deed was even rondkijken. Hij zei niks en keek de kinderen alleen even aan. Als hij dan zag dat er iemand naar de kapper geweest was, dan vroeg hij daar naar: ‘ben je naar de kapper geweest?’ Als hij kleren zag die hij nog niet eerder gezien had, dan vroeg hij daar naar: ‘heb je nieuwe schoenen?’ Als hij vond dat iemand er erg moe uit zag dan vroeg hij daar naar: ‘heb je niet zo goed geslapen?’, als een kind verdrietig was omdat mama wat kortaf was weggegaan vroeg mijn pop ‘of mama misschien heel veel te doen had vandaag’, etc. De kinderen vertelden veel meer aan mijn pop dan aan mij en dat gaf me de gelegenheid om hun manier van denken en handelen beter te gaan begrijpen, maar dat begon dus door ze via mijn pop te laten weten dat ik ze gezien had.
‘De pop moet altijd met iets nieuws komen’ is een denkfout
Je kunt het bijna zo gek niet bedenken of er zijn mogelijkheden om dit via de handpop in te brengen of bespreekbaar te maken. Je kunt een pop inzetten om een onderdeel van je eigen programma uit te voeren, een spel te spelen, om een gesprek te hebben over fruit tijdens het fruit eten, om een boek te laten zien wat de moeite waard is, om even te kletsen over een ruzie die ontstond of een vraag waar nog geen antwoord op gevonden is. Het is veel eenvoudiger om uit te gaan van de activiteiten die je op een dag toch al wilde doen dan om iets nieuws te bedenken waar de pop mee moet gaan komen omdat je het werken met de pop daarmee onnodig verzwaart voor jezelf. Ga uit van dat wat er al is dus.
Wat ik zelf doe, is aan het begin van de week kijken naar mijn weekprogramma; wat ga ik doen en welke onderdelen zou ik via de pop aan kunnen gaan bieden? Ik kies er bijvoorbeeld voor om de nieuwe boeken die ik deze week wil introduceren via de pop aan te bieden, de pop is in de bibliotheek geweest en heeft daar wat mooie boeken gevonden die ze wil laten zien. Het voordeel daarvan is dat kinderen gelijk geïnteresseerd zijn in de boeken want wat de pop aandraagt vinden kinderen vaak veel interessanter dan wat ik aan draag (probeer maar eens uit….). Ik kies er voor om de pop een activiteit rondom letters uit te laten voeren omdat kinderen in het bijzijn van de pop veel meer van zichzelf laten zien en bij de pop niet bang zijn om fouten te maken (daar doet de pop niet moeilijk over, wist je dat al?), ik laat de pop ook een spel uit de kast pakken wat door de kinderen meestal genegeerd wordt, ik wil weten waarom dat is. De insteek van de pop is daarbij dat hij het spel in de kast heeft zien staan en wil weten hoe het gespeeld moet worden.
Ik kies een paar momenten uit waarop de pop gaat verschijnen, op die manier baken ik het gebruik voor mezelf af en geef ik richting aan wat ik de pop laat doen. Zeker in het begin is dat een manier om jezelf uit te dagen na te denken over de inbreng van de pop en oefensituaties met weinig risico’s voor jezelf te creëren. Want alleen door het doen zul je gaan ontdekken dat het niet ingewikkeld is en dat de aanwezigheid van de pop fantastische momenten oplevert.
De meeste spontane interactie ontstaat vanuit dat wat er is en niet vanuit dat wat je bedenkt, kijk dus naar wat er is en spring daar op in.
Dank je wel voor het lezen.
Comments are closed.