Twee jaar lang heeft deze foto als screensaver op mijn telefoon gestaan, met zo’n aftelkalender erbij: ik was onderweg naar het blauwe huis en dat duurde eerst nog zoveel maanden. Vanaf vorig jaar werden dat weken en vorige maand werden het ineens dagen.
Twee jaar lang was het blauwe huis mijn mantra: Ik was onderweg naar het blauwe huis op loopafstand van de azuurblauwe zee. In het vorige blog schreef ik het al: het plan om te vertrekken was er al langer, het blauwe huis bepaalde daarna de plek.
Het blauwe huis werd voor mij al vrij snel meer dan alleen een huis, het werd het symbool voor een nieuw leven, voor rust en ruimte. Ik was onderweg naar rust en ruimte. Rust in mijn hoofd en ruimte om te doen wat me echt blij maakt.
Vrijwel alle keuzes die ik de afgelopen jaren heb gemaakt stonden in dienst van dit meerjaren-plan.(zie ook deze video) Ik verkocht handpop.nl en maakte van Wonderbaarlijke Spiegels een trainingscentrum. Iets wat ik toen ik in 2004 startte al wilde.
Natuurlijk deed het pijn om handpop.nl te verkopen, maar het was noodzakelijk om verder te kunnen. Mijn kracht ligt niet in het verkopen van handpoppen, maar in mijn vertaalslag van de handpop naar de praktijk. Ik ben geen verkoper, ik ben een trainer, opvoeder, createur en onderzoeker. Ik gedij het best ‘in het veld’ en raak gefrustreerd als ik vast zit achter een computer. Ik ben het gelukkigst als ik een beetje kan ‘speulen’ en experimenteren, als ik mijn ideeën kan testen.
Bonaire werd aantrekkelijk als locatie omdat daar alles in samenkomt wat ik graag heb: de rust en de ruimte én de mogelijkheid om activiteiten voor en met kinderen te gaan ontplooien. (zie ook deze video) Vanaf Bonaire kan ik ook webinars geven, mijn cursussen aan blijven bieden en nieuwe handpopcoaches opleiden. Een goede internet verbinding is daarvoor genoeg en zolang er gevlogen wordt tussen het eiland en Nederland is eigenlijk alles haalbaar.
Onze enkele reis Bonaire is nu 14 dagen geleden. We wonen net zo lang in ons blauwe huis. Het is vrijwel leeg nog, de zeecontainer met onze spullen komt deze week binnen en met een beetje mazzel mogen we hem dan binnen twee dagen openen en onze spullen uit gaan laden.
We slapen op opblaasbare matrassen onder een klamboe, hebben twee opklapbare stoelen, een ligbed, een hangmat en een picknicktafel in de tuin. Hebben een cafetière, een paar mokken, plastic bordjes en -schaaltjes, een beetje bestek, en een beetje linnengoed, JaNee en Karl H. bij ons en kijken uit naar de komst van de container. Vooral omdat daar ons bed in zit. Een echt matras, da’s toch echt wel rijkdom!
Maar we genieten ook volop van ons blauwe huis. Het blijkt nog leuker en fijner dan ik twee jaar lang heb gedacht. Dit is met stip het leukste huis waar ik ooit gewoond heb en elke dag voel ik me bevoorrecht en rijk dat ik hier nu woon.
Het huis is nu ook kleurrijk van binnen. We zijn aan de slag gegaan met roze, oranje, paarse en zeeblauwe verf. We hebben de snoeischaar en de takkenzaag in de weelderige tuin gezet en alles weggehaald dat dood of een beetje too much was. Binnen korte tijd zal het wel weer uit gaan schieten en dat mag ook, we zijn er dan bij om te voorkomen dat het gaat woekeren.
We hebben naar dit huis gekeken zoals een opvoeder naar een kind kijkt: wat heeft het nodig om helemaal tot haar recht te komen? Hoe kunnen we de eigenheid en de kracht van dit huis benadrukken en hoe zorgen we dat het huis weer in balans komt? We zijn op de goede weg, het huis voelt goed en Toef, onze hond en behoorlijk zorgenkind in Nederland, is helemaal happy op deze nieuwe stek. Hier heeft ze de ruimte, hier kan ze naar hartenlust scharrelen en hier is het niet zo erg dat ze zo lomp is. Hier hoeft ze niet af te remmen voordat ze goed en wel vaart heeft, hier knalt ze nergens tegenaan en hier kan ze ongegeneerd Toef zijn. Heerlijk om haar zo blij te zien!
In het volgend blog zal ik iets vertellen over de Bonairiaanse bureaucratie want het is niet alleen maar rozengeur en maneschijn. Om hier te mogen blijven hebben we een verblijfsvergunning nodig en moeten we aan een aantal voorwaarden voldoen. En dat levert, als je er op die manier naar kunt kijken, een hoop grappige situaties op. Maar daarover dus binnenkort meer.
Wordt vervolgd!
Comments are closed.