Toen ik met een pop begon te werken, dacht ik te maken te hebben met een vaardigheid, een technische vaardigheid, die ik onder de knie moest krijgen. Onder de knie wilde krijgen ook omdat ik hoopte dat het kind wat ik voor ogen had, me dan binnen zou laten in zijn wereld.
Gaandeweg ontdekte ik dat werken met een pop als een tool veel meer is dan een technische vaardigheid. Het is een avontuur, een prachtig avontuur.
Een ding (soms is het alleen maar een zakdoek met wat knopen er in) begint te bewegen en grijpt de aandacht van een kind. Dan ontstaat er iets, contact. Soms is dat contact een directe vraag, maar het kan ook verbazing op het gezicht van het kind zijn, het kan terugdeinzen zijn, een uitroep van vreugde, een klap op de kop van het ding of helemaal niets.
Elk kind reageert anders en het blijkt ook moeilijk te voorspellen te zijn hoe een kind zal reageren. Kinderen waar je van verwacht dat die uitzinnig zullen zijn, zijn dat niet als ze een pop zien. Kinderen die nooit iets zeggen, beginnen tegen een pop te praten, kinderen die altijd haantje de voorste zijn, houden ineens afstand.
Ik heb me vaak verbaasd over de onvoorspelbaarheid van de reacties van kinderen, me gerealiseerd hoeveel ik nog niet weet van het kind, hoeveel aannames ik eigenlijk doe als ik zeg ‘dit kind is……’
Het is de onvoorspelbaarheid van de reacties op de pop die de pop voor mij altijd interessant en dus een hulpmiddel heeft gemaakt. Als ik gedrag niet kan voorspellen, dan moet ik dus leren anticiperen op wat er gebeurt. Als ik niet begrijp waarom een kind doet wat het doet, dan moet ik dus vragen stellen, proberen het kind te begrijpen.
Mijn werk met de pop is voortgekomen uit een zaadje wat het boek The Drama of the gifted Child van Alice Miller ooit bij me heeft geplant: de waarde van een zgn. enlightned witness. Vanaf het moment dat ik een pop oppakte wist ik dat mijn doel was om op een andere manier contact met kinderen te maken.
En ja, natuurlijk ging dat niet direct goed. Ik heb me ook moeten verweren tegen overenthousiaste kinderen die mijn pop wilden ‘voelen’, in de neus knepen, aan haren trokken, vingers in zijn mond staken, ruzie met hun beste vriendje maakten om de aandacht van de pop. Ik ben ooit bestormd door een groep kleuters omdat ik de impact van de pop een beetje verkeerd had ingeschat en met stoel en al omver gelopen werd, met schrammen, bloedneuzen en blauwe plekken tot gevolg (van mij EN de kinderen)
Ik heb veel verkeerd ingeschat of aangenomen maar heb altijd de bereidheid gehad om te leren. Ik zag iets gebeuren en wilde dat begrijpen. Begrijpen wat die pop precies bij kinderen losmaakte, ontdekken of mijn vraagstelling daar invloed op had, of het uitmaakte welk onderwerp ik aankaartte, of ik de pop bij nog meer zou kunnen betrekken.
Werken met een pop is een onderdeel van mijn zijn geworden. Ik heb meer van de pop geleerd dan ik ooit had durven hopen.
Ik dacht te maken te hebben met een technische vaardigheid, maar kreeg vooral lessen in kijken en luisteren naar kinderen door mijn pop. Door mijn pop ontdekte ik hoeveel ik dacht te begrijpen van een kind en hoeveel ik werkelijk begreep. Mijn pop maakte me vaak duidelijk dat ik domweg aannam zonder enige vorm van fact checking, dat ik sommige lessen vooral zelf leuk vond en mijn eigen doelen regelmatig belangrijker vond dan de haalbaarheid ervan voor een kind.
Het is de meest verrijkende vaardigheid die ik in mijn leven heb geleerd. Ik kan me niet meer voorstellen om zonder een pop te zijn, om ergens te komen en me af te vragen wat JaNee als eerste op zou vallen, of Ulf. De stemmen van mijn poppen zijn stemmen die uit mezelf komen, uit mijn innerlijk kind. Het kind in mij WEET wat het doen moet om in verbinding te komen met andere kinderen, het kind in mezelf is mijn beste opleider gebleken als het gaat om het werken met een pop.
Door te gaan werken met een pop, vond ik dat stuk in mezelf weer terug en kon ik er mee gaan samenwerken. Doordat ik ermee ging samenwerken, begon ik de kinderen om me heen beter te begrijpen en kon ik ze bieden wat ze van me nodig hadden. Contact, echtheid, vertrouwen en een veilige aanwezigheid waarbinnen ze kunnen groeien.
Ik ben een veel betere opvoeder geworden dankzij de poppen waarmee ik gewerkt heb. Daarvoor had ik geen specifieke pop nodig, niet veel techniek, maar vooral de bereidheid om me open te stellen voor dat wat ik door de pop kon leren over de behoeften en belevingswereld van kinderen.
Dat wat ik weet en kan, kun jij ook leren. Veel sneller dan ik het ooit heb gekund, want jij hebt mij en ik heb het allemaal al talloze keren gedaan, uitgeprobeerd en onderzocht. Mijn Final Dutch Offer is nog tot 1 februari beschikbaar voor jou als je graag in het Nederlands wilt werken. Final betekent, de laatste, hierna houdt het in het Nederlands op. Definitief.
Wil je meer weten? Stuur me een berichtje, ook als je niet Nederland bent en graag van me wilt leren in het Engels. Ik heb goed nieuws voor je.
tot een volgend blog
Liefs,
Comments are closed.