Wat doe je als het antwoord op de vraag ‘doe je wat je graag doet?’ nee is. Stop je dan je kop in het zand en hoop je dat het allemaal vanzelf wel een keer leuk zal gaan worden, besluit je dat je toch ook niet alles kunt hebben of vraag je jezelf af hoe je die nee kunt gaan veranderen in een ja?
Doen wat je graag doet en je hart volgen is voor iedereen weggelegd, niet alleen voor degenen die het zich kunnen permitteren of die in een hele andere situatie zitten dan jij.
Ik werd ooit juf en dat was al best bijzonder want ik kom uit een nest waar studeren helemaal niet zo vanzelfsprekend was en jezelf veilig voelen ook geen automatisch recht was. In ons gezin was veel aan de hand en ik begreep al jong dat elke actie een reactie uit kan lokken. Ik leerde te zijn als een kameleon, nam elke verandering in toon en energie waar, volgde alles behoedzaam, werd onzichtbaar zodra er dreiging was en bepaalde razendsnel wat mijn plan van aanpak werd, wat de beste kleur om te verschijnen was.
Toen ik van de lagere school af kwam, wist ik dat leren mijn uitweg was en werd daarin geholpen door mijn oma. Zij voedde mijn nieuwsgierigheid, nam me mee naar de bibliotheek en leerde me hoe ik de boeken kon vinden waarin ik mijn antwoorden kon vinden. Mijn oma begreep waar het om ging, mijn oma was er, bood veiligheid, hielp me oog te krijgen voor kansen en stimuleerde me kansen te grijpen. Later als ik groot was, kon ik alles worden wat ik wezen wilde.
Leren werd bij ons thuis gezien als een noodzakelijk kwaad, je deed het zolang je leerplichtig was en totdat zich iets beters voordeed. En dat ‘beters’ was niet een leuke en goedbetaalde baan, want dat was niet weggelegd voor ons. Studeren was niet voor ‘mensen zoals wij’, ik moest me niets in mijn hoofd halen want ik was een dubbeltje en dubbeltjes die werden geen kwartjes.
Ik werd de uitzondering die de regel bevestigde, was het eerste meisje in onze familie dat ging studeren. Ik wilde iets wat nog niemand had gedaan en was bereid de consequenties te aanvaarden; werken om de kosten te betalen en weg uit de omgeving waar ik was opgegroeid. Het was geen weloverwogen besluit, meer een vlucht van een puber die droomde over wat ze wilde zijn, later als ze groot was.
Zolang als ik me kan herinneren heb ik met en voor kinderen willen werken en heb ik me afgevraagd hoe ik kinderen kan helpen te worden wie ze wezen willen. Mijn oma heeft me een belangrijke les geleerd: het leven geeft je kansen en als je die grijpt, dan kun je je toekomst veranderen. Door dat wat je altijd doet te veranderen, ontstaat er iets nieuws. De vraag is niet of het kan, de vraag is of je het durft en er genoeg in gelooft.
Mijn leven is veranderd door de kansen die ik greep. Als puber wilde ik vooral bewijzen dat mijn moeder ongelijk had, dat dubbeltjes zeker kwartjes kunnen worden. Dat voelde als de ultieme middelvinger en dus zette ik mijn tanden in zelfgestelde doelen.
Na elk doel kwam weer een volgend doel: ik werd juf, ondernemer, opende een webshop, ontwikkelde een methodiek, schreef een boek, gaf dat wat ik doe, een naam, handpopcoach en opende een eigen vakschool. Het ging me niet om de pop, het ging me om wat de pop kan betekenen en op welke manier een pop leren leuker kan maken. Als leren leuk is, dan wil je dat blijven doen, dan wil je daar meer van. Als ik dat kan bereiken via een pop, dan is mijn doel geslaagd en lever ik een zinvolle bijdrage aan het leven van een kind, dan help ik mee zijn kansen te vergroten. Ik ging door tot ik het gevoel had dat het verhaal rond was.
En dat gevoel kwam een paar weken geleden, toen de cursus “Laat de handpop voor je werken” klaar was. Daarin vertel ik het verhaal wat ik vertellen wil. Het verhaal over hoe je een handpop neerzet die verschil maakt, die kinderen helpt groeien, hen uitdaagt zich te laten zien en jou de informatie geeft waarmee je ze optimaal kunt begeleiden.
De afgelopen jaren ben ik steeds aan het ontwikkelen en uitproberen geweest. Kon ik anderen leren hoe ze het contact met kinderen via een pop kunnen verdiepen? Kon ik overbrengen hoe je via een pop komt tot meer spontaan taalgebruik van kinderen? Kon ik anderen leren hoe je informatie verzamelt over kinderen via een pop? Bleven kinderen poppen leuk en interessant vinden als mijn inzichten er op toegepast werden?
Het antwoord op al die vragen is ja. Ja, dat kan ik.
2022 was een mooi, maar ook een intens jaar. Ik ben dankbaar voor alles wat ik heb kunnen doen en voor het vertrouwen wat ik kreeg van mijn cursisten en de studenten aan de vakopleiding tot handpopcoach. Iedereen heeft zijn eigen verhaal en dat verhaal kan je belemmeren of je helpen te doen wat je graag wilt, je uitdagen het anders te doen, je eigen pad te kiezen of te volgen waar je het meest in gelooft.
Ik was niet geworden wie ik ben zonder de geschiedenis die ik met me meedraag, zonder de ervaringen die ik in mijn leven heb opgedaan en zonder de eigenschappen en vaardigheden die me als kind hielpen te overleven. Dingen veranderen als je de moed hebt om te kiezen, als je besluit dat het uiteindelijk vooral gaat om wat je gelukkig maakt, waar je blij van wordt, wat je kunt betekenen voor een ander.
Stop je kop dus niet in het zand, maar verander je nee in een ja en maak een plan.
Focus on where you want to go, not on what you fear.
Dank je wel voor je tijd en tot een volgend bericht.
Comments are closed.