Ik woon inmiddels twee maanden op Bonaire en geniet elke dag van mijn nieuwe omgeving. We wonen op een heerlijke plek, dicht bij de azuurblauwe zee waar we aan het eind van de werkdag dus ook altijd even inspringen, de zonsondergangen hier zijn sensationeel, het is hier kleurrijk, de mensen zijn aardig, we worden wakker van de vogels in onze tuin en drinken ons kopje koffie ‘s avonds op het dakterras waar we de lichtjes van Kralendijk kunnen zien.
Het leven is hier goed, zelfs tijdens de lockdown die nu op het eiland van kracht is. We mogen na 9 uur ‘s avonds niet meer de straat op, moeten in ons eentje boodschappen doen, alle niet noodzakelijke winkels en de horeca, zitten dicht en we mogen geen alcohol bij ons hebben in openbare ruimten (dus ook niet op het strand). Feestjes en bezoek zijn even uit den boze. Rot, maar ook noodzakelijk want er is hier maar 1 ziekenhuis met een klein aantal bedden en die liggen bijna vol nu. Het aantal positieve testen lag hier deze week steeds tussen de 30 en de 40% en dus zijn de maatregelen hier flink aangetrokken. Als je van plan was om Bonaire te bezoeken, dan zou ik daar even mee wachten.
Bonaire is wat dat betreft weinig anders dan Nederland en België, al voelt het hier wel anders, vooral omdat het leven zich hier meer buiten afspeelt en het glas hier meer half vol dan half leeg lijkt. De kleuren van de zee en de zon spelen daar zeker een grote rol bij, ik vind het onvoorstelbaar hoeveel dat met je lijf en je humeur doet. Kijken naar wat wel kan in plaats van wat niet kan, genieten van wat er is in plaats van wat er niet is en loslaten wat je toch niet beïnvloeden kunt. Wonen op een eiland betekent ook dat je het moet doen met wat er aangeboden wordt en niet altijd vast kunt houden aan hoe je het wilt of gewend bent.
Emigreren is een (leer)proces, net als leren werken met een handpop
Emigreren is vooral een (leer)proces waarvan de daadwerkelijke verhuizing maar een klein onderdeel is. Net zoals de aanschaf van een handpop maar een fractie is van het werken met een handpop (wat ook een proces is). De daadwerkelijke verhuizing, of de grote oversteek, zoals ik hem steeds noemde, was eigenlijk het makkelijkste gedeelte. Verhuizen naar een ander land is misschien wat groter en omvangrijker, maar ook iets wat je prima kunt voorbereiden en organiseren. Het enige stuk waar we geen controle over hadden was de vliegreis en het vervoer van de container, al het andere kon georganiseerd en ingepland worden. Ik hou daar van, controle dat geeft me houvast en zekerheid.
Maar ja, controle werkt alleen met dingen waarbij je niet afhankelijk bent van anderen. Op Bonaire kwam ik al snel in situaties terecht waarbij ik dacht: ‘oké, dit gaat anders dan ik wil, anders dan ik het zelf zou doen.’ ‘Even’ een telefoonabonnement afsluiten zit er niet in, ‘even’ een bankrekening openen ook niet en van ‘even’ een verblijfsvergunning aanvragen is al helemaal geen sprake. Enorm frustrerend wanneer er naar kijkt vanuit je Nederlandse blik. Want dit zou toch allemaal veel efficiënter kunnen, hoe moeilijk is het om al die computersystemen met elkaar te koppelen en waarom is er niet zoiets als een overdracht of een opvolgsysteem?
Die Nederlandse blik blijkt het grootste probleem want ik ben hier niet in Nederland, dit is geen Nederland en dingen zijn hier anders geregeld. Door er naar te blijven kijken door mijn Nederlandse bril frustreer ik mezelf alleen maar want degenen waar ik iets van gedaan wil krijgen gaan er zeker geen stap harder door lopen. Het ligt ook niet aan hen, het ligt aan mij. Net zoals het ook niet aan kinderen ligt dat de eerste (tweede, derde) ontmoeting met jouw handpop veel minder leuk werd dan je had bedacht. De kinderen doen gewoon wat ze altijd al deden: enthousiast reageren en nieuwsgierig zijn (of schrikken en huilen omdat je iets toevoegt waar ze totaal geen rekening mee gehouden hebben, dat kan ook).
Het is voor kinderen best moeilijk om op hun stoel te blijven zitten als jij met een pop aan komt zetten want zij willen weten: is die echt? hoe voelt hij aan? weet hij wel hoe ik heet? zou hij vriendjes met mij willen worden? etc. De aanwezigheid van jouw pop doet eigenlijk precies wat je wilt, nl. dat kinderen reageren. Je had alleen liever gehad dat ze anders zouden reageren en dat heeft alles te maken met hoe jij daar tegenaan kijkt. Je kijkt naar de pop door jouw volwassen opvoeders-bril en bekijkt hem niet door de ogen van een kind. Het ligt niet aan de kinderen, het ligt aan jouw uitgangspunt, jouw kijk en het goede nieuws is: die kun je veranderen.
Waarom zoveel haast?
Bonaire houdt me een spiegel voor, laat me zien hoeveel waarde ik hecht aan snelheid, aan presteren, aan doelen die gehaald moeten worden. Alles wat me irriteert en frustreert is terug te voeren op mezelf: ik wil controle en dat anderen het op mijn manier doen. Niet persé omdat mijn manier de beste is maar vooral omdat ik die ken en dat me rust geeft. Maar mijn manier werkt hier dus niet, ik wil sneller dan hier gebruikelijk is. “Waarom zoveel haast?” vroeg een aardige mevrouw me laatst toen mijn irritatie nogal zichtbaar was. In eerste instantie vond ik het een behoorlijk domme vraag want ja duhhhhhh, waarom zoveel haast? Ik heb echt wel wat beters te doen dan ……. “De zon schijnt, u bent gezond en al het andere komt ook goed, alles heeft een eigen tempo hier.”
Deze mevrouw gaf me een gratis advies en een gratis wijsheid want als ik eerlijk ben dan had ik geen goed antwoord kunnen geven op haar vraag. Waarom zoveel haast? Wat is er nou zo belangrijk dat het persé nu moet? Hoe erg is het als het wat langer duurt en ik er wat meer tijd voor neem?
Door jouw ogen naar een pop blijven kijken werkt ook niet. Als je echt contact en echte betrokkenheid van kinderen wil, wilt horen wat er in hen leeft en graag wil dat ze alles tegen jouw pop gaan vertellen, ga dan door de ogen van een kind naar jouw pop kijken en vraag je af waar het echt om draait. Het is prima om in doelen te denken, maar begin wel bij het begin en neem de tijd om de vriendschap en veiligheid tussen kind en pop te laten groeien. Neem maar van mij aan dat dit, op de kortere termijn, veel meer rust geeft en je er, op de langere termijn, heel veel profijt van hebt. Jezelf de tijd geven om de pop te leren kennen leidt veel vaker tot een pop die blijft dan een pop die direct doelen wil bereiken.
Ik heb er alle vertrouwen in dat ik mijn weg hier wel vind als ik op een andere manier durf te gaan kijken naar mijn oude vertrouwde patronen en me af durf te vragen wat daarvan ik nu, in deze nieuwe situatie, nog voortzetten wil. Ik kies voor nieuwe paden en onbekende terreinen omdat ze me uitdagen dingen anders te doen en mezelf te verbeteren. Wil jij ook uitgedaagd worden? Omdat die pop nu toch echt van de kast moet komen? Of omdat je geraakt wordt door wat er gebeurt tussen kind en handpop en daar veel meer mee wilt? Omdat je graag een verschil wil maken in het leven van een kind en daar een handpop bij in wilt zetten? Stuur me dan een mailtje zodat ik samen met je kan kijken naar de mogelijkheden.
Dank je wel voor het lezen en alvast hele fijne Paasdagen!
Tot een volgend blog 🙂
P.S. De cursussen en de opleiding tot handpopcoach zijn weer gestart en voor de komende periode ingepland. Wil je eerst ‘aan me snuffelen’? Schrijf je dan in voor de mini-cursus of voor een gratis webinar
Of zet jezelf op mijn mailinglijst
Comments are closed.