Het is 5.55 uur als ik het tuinhek uitloop richting de rondweg. Ik ben iets voor 4 uur wakker geworden en kon niet meer slapen. Om Patrick niet wakker te maken met mijn gewoel ben ik buiten gaan zitten, op de porch, in de hangstoel.
Die hangstoel is een van de dingen die ik heb meegenomen uit Nederland. Ik heb hem gekocht omdat ik me er al helemaal in zag zitten, in die hangstoel zou ik talloze boeken gaan lezen, dat zou mijn plek worden.
Hij zit inderdaad heerlijk, maar ik heb niet genoeg rust nog om een boek te lezen, zelfs geen dun boek. Eigenlijk is alle aandacht tot nu toe uitgegaan naar de boel zo snel mogelijk weer op de rit krijgen, zo snel mogelijk terug naar het oude vertrouwde.
Buiten in een hangstoel hoort zeker niet bij het oude vertrouwde. Net als de geluiden die ik hoor. Ergens in de verte balkt een ezel, krekels zingen een lied en muggen zoemen onafgebroken. Vlak voor me zit ook iets, ik hoor droge bladeren steeds harder kraken en verschoven worden. Als ik het lef heb er een lampje op te schijnen blijkt het een heremietkreeft te zijn. Och ja, natuurlijk, die leven hier ook, nou da’s niets om bang voor te zijn gelukkig!
Daar buiten in die hangstoel kan ik niet anders dan concluderen dat het best opmerkelijk is dat ik nu al weken mijn uiterste best doe om terug te keren naar het patroon wat ik in Nederland had terwijl ik uit Nederland ben vertrokken omdat ik tabak had van dat patroon. Vertrekken alleen is dus geen garantie voor succes, er is méér nodig dan dat en dat méér zit vooral tussen mijn oren.
Grappig eigenlijk, dat oude patroon is kennelijk zo vertrouwd dat het weer bijna een plek heeft gekregen in mijn nieuwe situatie. Bijna…. want iets heeft me wakkergeschud die nacht. Letterlijk.
Het wordt 5.45 uur. Ik hoor een oranje troepiaal. Ik weet dat het de oranje is omdat ik zijn geluid herken. We noemen hem ook wel de ‘jackpot-vogel’ omdat zijn geluid klinkt als JACK-POT, JACK-POT, JACK-POT. Je zou er ook wake-up, wake-up, wake-up in kunnen horen, maar ik geef toch de voorkeur aan jack-pot.
Het begint licht te worden en ik pak mijn hardloopschoenen uit de kast. Een paar weken geleden heb ik besloten dat ik weer dagelijks zou gaan lopen. Vooral om iets aan mijn conditie te doen en om kilo’s kwijt te raken. Ik ben helemaal niet sportief, nooit geweest ook en het is ook altijd een van de eerste dingen die weer af valt als ik het drukker krijg.
“Op welk moment van de dag heeft dit voornemen de meeste kans van slagen?” heb ik me afgevraagd en de vroege ochtend is daarop het antwoord geweest. Niet alleen omdat het dan nog redelijk koel is op Bonaire, maar ook omdat ik anders gelijk bij het opstaan al in mijn telefoon gezogen word. ‘s Ochtends dus en daarom loop ik om 5.55 uur richting de rondweg, de wijk uit.
Daar sla ik linksaf, de Kaya Ir. Randolph Statius van Eps op, een lange rechte weg die je, als je hem helemaal tot het einde volgt, bij het wonderschone Lac Bai brengt. Ik zal tot iets na de ezelopvang lopen en dan omkeren. Koptelefoon op en gaan met die banaan. Niet teveel nadenken, maar vooral doen, meters maken.
Iets minder dan een uur later ben ik weer terug bij ons blauwe huis. De stappenteller vertelt me dat ik 6786 stappen heb gelopen. Ik ben onderweg 9 mede-sporters tegengekomen die me allemaal hebben gegroet of naar me hebben gezwaaid. Dat doet me goed, het motiveert me ook om morgen die loopschoenen weer aan te trekken.
Ik heb gezien hoe een mama geit met drie hele jonge geitjes de weg oversteekt, hoe een flamingo er in vlucht uitziet, hoe twee ezels van me schrikken en op de vlucht slaan. Ik heb een koppeltje lora’s gezellig keuvelend op de hoogspanningsdraden zien zitten en heb me verbaasd over het gemak waarmee een spotlijster en de troepiaal op een cactus landen, alsof ze totaal geen last hebben van de stekels.
Wat een cadeautjes! En helemaal gratis ook. Het zal waarschijnlijk nog wel een poosje duren voordat ik mijn oude patroon vervangen heb voor een nieuw, maar het begin is er. En als ik bereid ben om de tijd te nemen, te blijven proberen en te blijven kijken, dan komt de rest ook wel goed. Zo is het altijd geweest en zal het ook altijd zijn. Heb vertrouwen Helen en volg je eigen tempo.
Waarom ik dit met je deel?
Omdat dit verhaal ook jouw verhaal had kunnen zijn, met jouw patronen en obstakels die je overwinnen wilt. Mijn verhaal gaat over processen waar ik doorheen ga en hoewel het onderwerp van het proces steeds anders is, is het proces zelf dat niet. Elke keer begint het met een gevoel dat steeds vaker zijn kop op steekt en me ineens een slapeloze nacht bezorgt. En dat is vaak het moment waarop ik weet wat me te doen staat: ik moet stappen gaan zetten, me buiten mijn comfortzone gaan begeven omdat het oude niet meer voldoet, niet meer bij me past in het nu. Hoe het wel moet weet ik ook nog niet, maar de enige manier om daar achter te komen is om het toch maar aan te gaan en er op te vertrouwen dat de antwoorden vanzelf gaan komen.
Werken met een handpop is ook zo’n proces. Misschien gaat het wel helemaal niet zoals je dat voor ogen had, blijf je hangen in meer van hetzelfde of weet je je geen raad soms. Laat je ondersteunen door mede-bespelers die snappen hoe het voor je is en heb oog voor de cadeautjes die de kinderen je geven als jouw pop tevoorschijn komt: de duimen die in een mond verdwijnen, de glanzende oogjes, de spontane reacties, het contact met dat ene stille kind, het plezier en de tekening die voor jouw pop gemaakt wordt.
Geniet van wat er al wel is en zie hoe belangrijk dat al is voor de kinderen met wie je werkt. Geef het de tijd en blijf me vooral volgen, dan komt het vanzelf goed.
Dank je wel voor het lezen en tot een volgend blog!
Comments are closed.