Dé pedagogische handpop bestaat niet

Het is een fabeltje dat een handpop pedagogisch is, kinderen automatisch leuk en goed op een handpop reageren en je dus niets anders hoeft te doen dan met een handpop naar binnen lopen. Niet zelden pakt dat helemaal niet goed uit en beland de handpop binnen een maand in een doos of kast. Heel zonde en ook helemaal niet nodig wanneer je een aantal dingen in acht neemt voordat je begint…

Een handpop kan fungeren als speelgoed voor kinderen, een handpop kan ook fungeren als pedagogisch hulpmiddel en de laatste toepassing is wezenlijk anders dan de handpop als speelgoed laten gebruiken.

Wanneer je de handpop als pedagogisch hulpmiddel wilt gebruiken dan wordt de handpop een middel waarmee je een doel (doelen) probeert te bereiken. Die doelen kunnen heel divers zijn en laat ik hier verder even buiten beschouwing. Het gaat me er nu vooral dat er een aantal voorwaarden zijn om tot het bereiken van doelen te komen.

De eerste voorwaarde is dat de pop tot leven moet gaan komen. Dat bestaat niet alleen uit de techniek van het spelen met de handpop, maar ook om de inhoud die via de pop naar buiten wordt gebracht en om de manier waarop de handpop zijn/haar vragen stelt.

De tweede en misschien wel belangrijkste voorwaarde is de basishouding vanwaaruit je opereert. Wanneer je een handpop toevoegt aan jouw contact met een kind komen er eigenlijk twee nieuwe relaties bij:

Je had al een relatie met het kind en wat er bij komt is niet alleen een relatie tussen het kind en de pop maar ook tussen jou en de pop. Die laatste wordt nogal eens vergeten en is vaak ook de oorzaak van ongewenst gedrag van het kind richting de pop (zoals slaan, haren trekken, neus knijpen, in de mond zitten, stompen etc.). Het klinkt misschien overdreven maar dat is het niet want aandacht besteden aan je eigen relatie met de pop en daar zichtbaar vorm aan geven maakt de handpop tot een beter pedagogisch hulpmiddel. Het zorgt er voor dat de handpop de kinderen ook daadwerkelijk kan leren op welke manier kinderen bijv. voor zichzelf op kunnen komen, grenzen kunnen gaan stellen, hoe ze iets kunnen vragen en hoe ze tegen een volwassene kunnen zeggen dat ze iets wel of niet willen.

De derde voorwaarde heeft te maken met de manier waarop de handpop kinderen aan gaat spreken en daarna pas zijn de doelen aan de beurt.

Wanneer de handpop als pedagogisch hulpmiddel gebruikt gaat worden is het niet verstandig de handpop gelijk uit handen te geven, kinderen moeten wennen aan de aanwezigheid van de handpop en moeten zich ook gaan realiseren dat de handpop een eigen ‘ikje’ heeft, niet alles goed vind. Een pop met een eigen ikje geeft zelf aan wat hij/zij wil of niet wil, de pop praat in de ik-vorm en dat is veel krachtiger dan wanneer u over de pop praat in de hij- of zij-vorm.

Veel problemen en ongewenst gedrag van kinderen richting de handpop komt voort uit de manier waarop de handpop is geïntroduceerd en de manier waarop je er zelf mee omgaat. Kinderen willen de pop zelden echt slopen, je hebt zelf ook vaak de beste bedoelingen en daarom is het jammer als het al in het begin mis gaat. Het is ook niet nodig want ik kan je helpen met vrijwel al je handpop-vragen, stuur me gerust een mail met je vraag. Ik help je graag verder…