Wat staat er in mijn kast?

In mijn vorige blog schreef ik dat er al een begin gemaakt werd met de verhuizing van de webshop naar Eersel en zag je ook wat beelden van mijn kantoor. Inmiddels ben ik bijna 3 weken verder, heeft alles wat al verhuisd kon worden inmiddels een plek gekregen in het nieuwe pand in Eersel, is Elke ingewerkt en ga ik de laatste afrondende weken in. Dat er iets is veranderd is nu ook goed zichtbaar in mijn kantoor. Daar waar voorheen de nadruk lag op het tonen van zoveel mogelijk poppen, ligt nu de nadruk op spelen, rust en mogelijkheden.

Ik ben dol op mogelijkheden, jij niet? Ik hou van het combineren van gegevens en materialen zodat er iets ontstaat wat er eerder niet was en heb de afgelopen jaren een imposante collectie materialen verzameld waar ik mogelijkheden in zag en die iets toevoegden aan dat wat ik al had zodat ik nóg meer combinaties maken kon. Veel van die materialen hebben jarenlang in manden en kisten gezeten en nu is de tijd gekomen dat ze (eindelijk) een onderdeel worden van mijn werkruimte. En dat voelt alsof ik de ene na de andere schatkist open trek.

Er is vaak aan mij gevraagd welke poppen ik zelf eigenlijk heb en welke pop(pen) ik zou kiezen als ik in de schoenen van de klant stond. Ik heb dat altijd twee lastige vragen gevonden want ik wil niemand beïnvloeden in zijn of haar keuze en weet dat de keuze voor een pop een hele persoonlijke keuze is. Er zijn poppen die het zonder meer goed zullen doen bij kinderen en daarom een ‘veilige keuze’ zijn maar als je die niet leuk vindt dan heb je daar weinig aan. De poppen die ik zelf heb zijn niet automatisch de beste keuze voor een ander en dat wat ik zou kiezen hangt altijd af van wat ik verder nog heb, waar ik de pop voor wil gebruiken en de mogelijkheden (daar zijn ze weer) die ik in een pop zie. Een pop waar ik geen mogelijkheden in zie of die me niet raakt wanneer hij tot leven komt kan ik heel mooi vinden maar komt niet in mijn eigen collectie terecht.

Welke poppen tref je aan in mijn eigen collectie en waarom juist die?

Ik laat je er een aantal zien. Het is algemeen bekend dat ik altijd met JaNee werk, JaNee is mijn vaste ‘werk-pop’ en allerbeste vriendin. Ik heb ook een aantal menspoppen in mijn kast zitten, die gebruik ik voor de cursussen en trainingen die ik geef en zijn gekozen op diversiteit en toepasbaarheid. Over JaNee en mijn andere ‘werk-poppen’ gaat dit blog niet. Dit blog gaat over de poppen die ik aan mijn eigen collectie heb toegevoegd omdat ik er specifieke mogelijkheden in zie die ik leuk vind en denk te kunnen gebruiken binnen Wonderbaarlijke Spiegels en alle problematieken waar ik mee te maken heb.

Hein de haan & Herta de hen

Hein en Herta zijn al heel lang een onderdeel van de Living Puppets collectie en die vond ik gelijk bij binnenkomst al leuk. Twee grote, goed gevulde kippen met een kippenkontje en een geweldige uitstraling. Bij Hein en Herta heb ik altijd de associatie met ‘kippenhok’ en ‘kakelen’ gehad. Twee uitgesproken en extraverte types die hun mening niet onder stoelen of banken steken en die ook elkaar voor rotte vis uit kunnen maken als ze het niet met elkaar eens zijn.

Ik ervaar ze vooral als typetjes, als een soort act ook en zou ze binnen mijn werk met kinderen vooral gebruiken wanneer ik een kind uit wil dagen om te ‘kakelen’. Kakelen kan dan praten zijn, maar ook roddelen, afgeven op een ander, helemaal uit de bocht vliegen tot Miss Piggy achtige emotionele uitbarstingen aan toe. Het doel dient de middelen daarin en Hein en Herta zijn fantastische poppen om jezelf even helemaal te laten gaan heb ik ervaren.

Ook bij mij maken ze dat los, als ik alleen al naar ze kijk ontstaan er in mijn hoofd gesprekken over de buurman die zijn auto nu alweer pal voor onze deur neer zet, over de jurk van de nieuwslezeres op tv, over of we vanavond nou gerookte, gekookte, gebakken of helemaal geen kip gaan eten, etc. Ze zijn super gezellig dit stel en iedereen gaat er ook super makkelijk mee in gesprek dus ja, Hein en Herta horen beslist in mijn collectie thuis.

Opa Job & oma Janna

Het volgende tweetal waar ik een warme band mee heb zijn opa Job en oma Janna, de mooiste opa en oma pop die ik tegen gekomen ben in 15 jaar handpop.nl. Ik heb ze zelf Job en Janna genoemd, naar mijn eigen opa en oma, omdat ze me qua uitstraling aan hen deed denken. Zo’n lieve warme oma die je in alle rust leert hoe je koekjes bakt en die je op het hart drukt dat ze hartstikke lekker zijn ookal hebben ze te lang in de oven gezeten. En zo’n leuke opa die zeker weet dat je zelf een vogelhuis in elkaar kunt timmeren en daar zelf een blauwe duim bij op loopt.

Opa Job en oma Janna staan voor mij voor het vertellen van verhalen over vroeger en voor levenswijsheid. Daarvoor heb je een pop op leeftijd nodig (dat kan natuurlijk ook een schildpad of uil zijn) en een personage dat herkenbaar is én als een veilige haven wordt ervaren door de meeste kinderen. JaNee vertelt wel regelmatig over dat wat opa of oma tegen haar gezegd heeft en dat komt denk ik omdat ik mezelf nog zo veel kan herinneren van wat mijn opa Job en oma Janna mij vroeger als kind op het hart drukten. Ze hebben een belangrijke rol gespeeld in hoe mijn leven zich heeft ontwikkeld, de keuzes die ik heb gemaakt en de overtuigingen die ik nog steeds via JaNee uitdraag. Ze horen er absoluut bij in mijn collectie en ik sta te popelen om aan de slag te gaan met de uitwerking van deze twee poppen. Ze een rol te geven die binnen het pedagogisch werken waardoor ze echt meerwaarde gaan krijgen en niet meer alleen twee prachtige poppen om te zien zijn.

Mr. Sunday & mr. Monday

Nog zo’n geweldig duo: Mr. Sunday en Mr. Monday. Opvallend binnen de Living Puppets collectie door hun pil-vormige hoofd, de bolle ogen en de ranke bouw. Ze zouden zo uit een strip gelopen kunnen zijn en zijn bijzonder karakteristiek maar dat vind ik er ook zo leuk aan. Wat ze voor mij fascinerend maakt is dat ik in de gezichten van deze poppen zowel hele serieuze mannen kan zien, als enorme droge grapjassen waarbij ik bijna in mijn broek pies van het lachen, als een onzekere kantoorklerk of wereldvreemde nerd. De inhoud die ik ze geef bepaalt hun karakter en hun zijn.

Ook dit zijn weer twee poppen die prima op zichzelf kunnen bestaan maar ik vind ze samen krachtiger. Wanneer ik alleen Mr. Monday of Mr. Sunday zie dan valt hij op door zijn verschijning en krijg ik er een eenzaam en verlaten gevoel bij. Zie ik ze samen dan denk ik niet ‘ach erm….’ maar vooral ‘die twee horen bij elkaar’. Samen neigen ze eerder naar vrolijk dan naar eenzaam en afwijkend. Wat ze van elkaar zijn staat ook niet vast, ik zou er twee broers van kunnen maken, twee vrienden, twee geliefden. Ik kan ze heel timide laten zijn maar ze ook neerzetten als een soort Fred van Leer of Maik de Boer.

Ik hou van poppen die anders zijn omdat die me de mogelijkheid bieden ‘anders zijn’ als een kwaliteit te benaderen en er personages mee neer te zetten die zich niet zonder meer conformeren aan een heersend beeld en uit kunnen blinken in kracht en eigenheid. Dat is ook de boodschap die ik ieder kind mee zou willen geven.

Roderick

Roderick is bij mij al vaker langs geweest als een pop die een heleboel kansen biedt dus het zal je niet verbazen dat er een Roderick in mijn kast staat waarschijnlijk. Roderick is ook zo’n pop die ‘anders’ is, niet zo doorsnee en opvallend. Ik heb hem ‘lelijk’ en ‘eng’ horen noemen door mensen die hem zagen maar wonderlijk genoeg waren dat altijd volwassenen en nooit kinderen want kinderen lopen heel makkelijk op Roderick af heb ik gemerkt en vinden het niet zo nodig om hem in een hokje te stoppen, voor hen is Roderick gewoon Roderick. Dat vind ik een wonderlijke constatering.

Ik hou van Roderick omdat hij zo zichtbaar anders is en dat spreekt me aan. Zichtbaar anders zijn en daarin opvallen is iets wat ik ken. Ik ben geboren met een wijnvlek en ben daar als kind vaak aan geopereerd. Het was de bedoeling dat hij onzichtbaar zou worden, dat ik er net zo uit zou zien als ieder ander maar het pakte anders uit. Niet alle operaties lukken en met plastische chirurgie wordt niet alles beter ontdekte ik als kind al. Ik ontdekte dat uiterlijkheden ertoe doen, dat wildvreemden iets van me vonden en zonder meer aannamen dat ik een probleem had of anders wel zou krijgen. Ik ontdekte ook al vroeg dat niet iedereen in mijn buurt wilde zijn of om kon gaan met mijn wijnvlek (en later littekens).

In de jaren dat ik in de wachtkamer van de plastische chirurg heb gezeten groeide het besef dat ik een van de ‘lucky ones’ ben want ik heb dan wel een heleboel zichtbare en onzichtbare littekens opgelopen door de wijnvlek en de manier waarop daarop gereageerd is, ik heb ook ontdekt dat het uiteindelijk vooral gaat over hoe ik mezelf zie en of ik mezelf kan accepteren daar waar anderen dat kennelijk niet kunnen. Ik hoef mijn imperfecties niet te camoufleren, ik hoef mezelf niet te verstoppen, ik hoef me niet minderwaardig te voelen of te bewijzen dat ik er mag zijn. Ik ben ik, ik ben er en het is niet mijn keuze geweest om geboren te worden met een wijnvlek maar het is wel een bewuste keuze hoe ik daar nu mee om ga en wat ik mee wil geven aan alle kinderen waar ik direct of indirect mee werk.

Poppen als Roderick helpen me daarbij, ze zijn anders, niet doorsnee maar trots op wie ze zijn en blij met wie ze zijn. Alles wat je aandacht geeft groeit.

Wat wil jij laten groeien? Geef dat je aandacht…

Tot een volgend blog.