Ik heb Helen wel eens gevraagd waarom ik haar pop geworden ben en niet één van alle anderen die ze ook had kunnen kiezen. “Vond je die niet leuk?” vroeg ik haar maar dat was het niet, ze vond er wel meer leuk zei ze maar bij mij was er iets extra’s, iets wat ze ‘een klik’ noemde en wat dat dan was kon ze niet uitleggen, ‘het was een gevoel’ zei ze ‘het gevoel dat jij voor mij de juiste pop was.’ Ok, lekker vaag maar wel mazzel voor mij dan.
Daarna moesten we elkaar leren kennen natuurlijk, zij mij, maar ik haar ook. Want ik wil me wel fijn voelen bij die hand in mijn hoofd natuurlijk en niet het gevoel hebben dat ik bij een wildvreemde op schoot zit. We moesten wel vriendjes worden en dat begint vaak met elkaar het hemd van het lijf vragen hè? Dus dat heb ik ook gedaan, ik wilde alles van haar weten zoals zij ook alles van mij wilde weten. Ik moest er achter komen of ik haar wel aardig vond want als ik haar niet aardig vind dan wil ik eigenlijk ook liever niet bij haar zijn. Ik ben dan wel een pop, maar ik ben niet gek hè, ik laat me niet zomaar voor haar karretje spannen en als we vrienden zijn wil ik ook wel graag dat er naar mij geluisterd wordt, dat ik ook iets te zeggen heb en niet alleen maar voor spek en bonen mee doe, dat ik er alleen maar ben om kinderen aan de praat te krijgen enzo, dáár leen ik me niet voor hoor. Ik wil dat alleen maar doen als ik daarin ook mezelf mag zijn.
Van Helen mocht dat, ik moest vooral mezelf zijn, dat vond ze belangrijk gelukkig, ik mocht haar vragen wat ik wilde en ook zeggen wanneer ik iets van haar niet zo leuk vond, ze wil dat ik me bij haar net zo veilig voel als dat de kinderen zich bij mij voelen.
Lees ook: de handpop als pedagogisch hulpmiddel
Comments are closed.