Gisteravond laat ging de telefoon “Helen, je moet ons helpen, we zijn bang!” Ik schrok me rot, wat is er aan de hand? “Nou, er is iets fout gegaan met de tovertomtom denk ik, Mo had ingetiept dat we naar het westen wilden en die heeft een foutje gemaakt zagen we net, hij heeft getiept WWest en nu zijn we in een dorp waar we niemand zien maar er zijn wel mensen want we voelen dat we bekeken worden en horen steeds deze muziek:

We vinden het eng, we horen planken kraken en deuren klapperen en er staan ook schaduwen achter de ramen, we worden bekeken en we durven niet ergens naar binnen te gaan om de weg te vragen en we zijn zo zenuwachtig dat het ook niet lukt om iets anders in te tiepen op de tovertomtom, wat moeten we nou doen?”

O jee, tovertomtom heeft met Mo’s “WWest” kennelijk koers gezet naar het wilde westen, het land van de indianen en de cowboys, dat is leuk in de film maar doodeng als je er ineens in verzeild raakt, daar zou ik ook zenuwachtig van worden. We moeten snel een plannetje bedenken want ik kan de tovertomtom niet op afstand besturen helaas, anders had ik ze daar gelijk weggehaald. Ik vraag naar de tas met attributen, zijn die er nog?

“Ja maar daar zitten geen cowboy-dingen in, die liggen thuis, is balen hè?” Nou misschien is dat juist wel goed want doen alsof je ook een stoere, gevaarlijke cowboy bent zou wel eens in het verkeerde keelgat kunnen schieten bij die mannen dus misschien moeten jullie iets heel anders doen, iets waarmee jullie laten zien dat jullie helemaal niet gevaarlijk zijn en alleen maar op doorreis zijn, dat jullie echt zo weer weg zijn uit dat dorp. Ik hoorde Jip, Mo en JaNee samen graaien in de tas en overleggen “als we nou dit doen dan lijkt het misschien alsof we gewoon toerist zijn, we moeten wel een beetje opschieten want ik zie allemaal ogen naar ons kijken achter die ramen, ok jij die, jij die en dan doe ik deze met die handjes erbij want ze zeggen toch altijd ‘handen omhoog of ik schiet’ en dan heb ik al handen omhoog en dan doen we allemaal een bril op dat ze niet kunnen zien hoe bang we zijn en dan geef ik gas en rijden we heel hard door, niet achterom kijken en als we dan uitgetrild zijn dan tiepen we iets anders in tovertom, goed?” En tegen mij zei ze “blijf je aan de lijn? Dan kun jij tegen ons praten, dan zijn we minder bang en dan moet jij maar zeggen wat we in tovertom moeten intiepen want we kunnen nu niet meer denken.” Ok, dat is goed, we moesten eerst allemaal even heel diep ademhalen en toen gingen we samen verder. Let op, kijk niet heel blij maar ook niet heel bang, doe net of je precies weet waar je naartoe gaat, kijk vooruit, zorg dat de handen op je hoofd goed de lucht in wijzen en geef gas…..nu!

We hielden alle vier onze adem in, het was zo spannend en het enige wat ik hoorde waren de banden die over de kiezelweg reden, een paar minuten later fluisterde JaNee  “we zijn het dorp uit en ik heb wel deuren horen klapperen en mensen tegen elkaar horen roepen maar volgens mij komt er niemand achter ons aan nog.” Ok, dat is goed, rij gewoon door, net zolang totdat het dorp ver genoeg weg is en zet de auto dan even stil op een plek achter een rots ofzo, een plek waar niemand jullie kan zien. Ik hoorde Jip na een kwartiertje zeggen “hier kunnen we wel stoppen denk ik, rijden we de auto even in die plek onder die grote rots, daar ziet niemand ons.” Goed meegedacht Jip! Ik ben trots op jullie alledrie maar nu moeten jullie even uitrusten eerst, zorgen dat je niet meer trilt, ik stuur je een sms-je met een nieuwe bestemming, deze keer kies ik die voor jullie, ik stuur jullie naar een plek waar jullie even goed uit kunnen rusten en waar jullie op bezoek kunnen gaan bij een aantal van jullie vrienden, typ het precies over zoals het er staat en daar blijf je dan tot zaterdag, is dat beloofd?

“Ja, dat beloven we en we willen ook nog zeggen dat we jou heel erg missen, nu we zo bang waren helemaal!” Ja, ik mis jullie ook maar willen jullie al terugkomen dan? “Nee, onze reis is echt leuk hè en we willen eigenlijk nog een heleboel plaatsen zien maar we missen jou gewoon, dat kan toch?” Nou dat is altijd fijn om te horen hè, voor mijn gevoel ben ik er toch wel een beetje bij, bij de reis, ik ben een soort doorgeef-luik van alle avonturen en geniet er net zo goed van dus zolang het leuk is en niet te spannend voor jullie wordt mogen jullie gewoon verder reizen, en bel me als jullie in ………zijn, goed?

Het duurde daarna nog wel even voordat ik in slaap viel, mijn hemel, het wilde westen, wie had nou gedacht dat dat ook echt bestond……ik niet….

Comments are closed.